سفر به فضا رفتن به فضا یک درد واقعی در ناحیه کمر است

CNN
–

اقامت شش ماهه در ایستگاه فضایی بین المللی می تواند برای فضانوردان دردناک باشد. بر اساس یک مطالعه جدید، در حالی که ممکن است به طور موقت تا 2 اینچ قد افزایش دهند، این اثر با ضعیف شدن عضلات حمایت کننده از ستون فقرات همراه است.

فضانوردان از اواخر دهه 1980، زمانی که ماموریت‌های فضایی طولانی‌تر شدند، کمردرد را گزارش کردند. داده‌های پزشکی پرواز آنها نشان می‌دهد که بیش از نیمی از فضانوردان آمریکایی کمردرد، به‌ویژه در ناحیه کمر خود را گزارش کرده‌اند. تا 28 درصد نشان دادند که درد متوسط ​​تا شدید بود و گاهی تا مدت ماموریتشان ادامه داشت.

چیزها با بازگشت به جاذبه زمین بهبود نمی یابند. در اولین سال پس از ماموریت، خطر فتق دیسک در فضانوردان 4.3 برابر بیشتر است.

دکتر داگلاس چانگ، نویسنده اول مطالعه جدید و دانشیار جراحی ارتوپدی و رئیس بخش پزشکی فیزیکی و خدمات توانبخشی در دانشگاه کالیفرنیا سان، گفت: «این یک مشکل مداوم است که یک مشکل قابل توجه بوده و باعث نگرانی شده است. سلامتی دیگو بنابراین این مطالعه اولین مطالعه‌ای است که آن را صرفاً از یک توصیف اپیدمیولوژیک گرفته و مکانیسم‌های احتمالی را برای آنچه در پشت فضانوردان می‌گذرد بررسی می‌کند.

توجه زیادی به دیسک‌های بین مهره‌ای معطوف شده است، ضربه‌گیرهای اسفنجی که بین مهره‌های ما قرار می‌گیرند، به عنوان مقصر مشکلات کمری که فضانوردان با آن مواجه هستند. اما مطالعه جدید در تضاد با این تفکر است. در این تحقیق که توسط ناسا تامین مالی شد، تیم چانگ هیچ تغییری در دیسک‌ها، قد یا تورم آن‌ها مشاهده نکردند.

چانگ گفت، آنچه آنها در شش فضانوردی که چهار تا هفت ماه را در ایستگاه فضایی بین‌المللی گذراندند مشاهده کردند، انحطاط و آتروفی فوق‌العاده ماهیچه‌های پشتیبان در ستون فقرات کمری (پایین) بود. این ماهیچه‌ها به ما کمک می‌کنند در محیطی مانند زمین صاف بمانیم، راه برویم و اندام‌های فوقانی خود را حرکت دهیم و در عین حال از دیسک‌ها و رباط‌ها در برابر کشیدگی یا آسیب محافظت می‌کنند.

در میکروگرانش، بالاتنه به احتمال زیاد به دلیل تخلیه ستون فقرات، که در آن انحنای ستون فقرات صاف می شود، طولانی می شود. چانگ گفت فضانوردان همچنین از تون ماهیچه‌ای در قسمت پایین کمر خود استفاده نمی‌کنند زیرا مانند روی زمین خم نمی‌شوند یا از کمر خود برای حرکت استفاده نمی‌کنند. اینجاست که درد و سفت شدن آن اتفاق می‌افتد، دقیقاً مانند زمانی که فضانوردان به مدت شش ماه در گچ بری بدن بودند.

اسکن‌های MRI قبل و بعد از مأموریت نشان داد که فضانوردان در طول پرواز خود 19 درصد کاهش این عضلات را تجربه کردند. چانگ توضیح داد: «حتی پس از شش هفته تمرین و بازسازی در اینجا یک زمین، آنها تنها حدود 68 درصد از ضررهای خود را جبران می کنند.

چانگ و تیمش این موضوع را برای ماموریت‌های طولانی‌مدت سرنشین‌دار به‌عنوان یک مسئله جدی در نظر می‌گیرند، به‌ویژه زمانی که سفری به مریخ را در نظر می‌گیرند که فقط برای رسیدن به سیاره سرخ ممکن است هشت یا نه ماه طول بکشد. آن سفر، و زمان بالقوه فضانوردان در گرانش مریخ – 38 درصد گرانش سطحی روی زمین – پتانسیل آتروفی عضلانی و بی‌شرطی شدن را ایجاد می‌کند.

تحقیقات آینده این تیم همچنین به مشکلات گزارش شده گردن می پردازد، جایی که می تواند حتی بیشتر از آتروفی عضلانی و دوره بهبودی کندتر رخ دهد. آنها همچنین امیدوارند با دانشگاه دیگری در زمینه سونوگرافی ستون فقرات در هنگام پرواز شریک شوند تا ببینند چه اتفاقی برای فضانوردان هنگام حضور در ایستگاه فضایی می افتد.

از آنجایی که هیچ کس کمردرد و از دست دادن عضلات را دوست ندارد، چانگ اقدامات متقابلی را پیشنهاد کرد که باید به تمرینات دو تا سه ساعته فضانوردان در ایستگاه فضایی در روز اضافه شود. اگرچه دستگاه‌های ورزشی آن‌ها بر روی طیف وسیعی از مسائل از جمله سلامت قلب و عروق و اسکلتی تمرکز می‌کنند، این تیم معتقد است که مسافران فضایی همچنین باید برنامه‌ای برای تقویت هسته متمرکز بر ستون فقرات داشته باشند.

چانگ یوگا را پیشنهاد کرد، علاوه بر موقعیتی که فضانوردان در ریزگرانش برای کشش کمر یا کاهش کمردرد استفاده می‌کنند. اما او می داند که گفتن آن آسان تر از انجام آن است.

بسیاری از یوگا به اثرات جاذبه بستگی دارد، مانند سگ به سمت پایین، که در آن کشش از طریق همسترینگ، عضلات ساق پا، پشت گردن و شانه ها به دلیل نیروی جاذبه امکان پذیر است. وقتی آن را حذف می کنید، ممکن است همان مزیت را نداشته باشید.»

هر ماشینی در ایستگاه فضایی نیز باید با توجه به وزن، اندازه و حتی طنین‌هایی که می‌توانند در ایستگاه ایجاد کنند طراحی شوند.

چانگ و سایر محققان با یک تیم واقعیت مجازی در مورد برنامه‌های ورزشی مختلف طوفان فکری کردند که فضانوردان را قادر می‌سازد از دوستان، خانواده یا حتی دنبال‌کنندگان توییتر دعوت کنند تا در یک تمرین مجازی به آن‌ها بپیوندند و تکرار روزانه تمرینات آنها را سرگرم‌کننده‌تر و رقابتی‌تر کند.

یکی از هم تیمی های چانگ شخصاً این درد را احساس کرده است. دکتر اسکات پارازینسکی تنها فضانوردی است که به قله اورست صعود کرده است. او پس از بازگشت از ایستگاه فضایی بین‌المللی به زمین دچار فتق دیسک شد. کمتر از یک سال بعد، زمانی که او برای اولین بار تلاش کرد به اورست صعود کند، مجبور شد او را با هواپیما پیاده کنند. پس از یک روند توانبخشی، او در نهایت به قله رسید. اکنون، او با فضانوردان فعلی در مورد روش هایی صحبت می کند که آنها می توانند در مطالعات مربوط به سلامتی خود در گرانش ریز نقش داشته باشند.

چانگ گفت که حفظ سلامت و تناسب اندام فضانوردان حداقل کاری است که می توانند انجام دهند.

او گفت: «وقتی یک خدمه برمی‌گردند، می‌گویند در یک طرف ایستگاه فضایی، این سیاره آبی زیبا را می‌بینند. همه چیزهایی که برایشان عزیز است در این سیاره کوچک شکننده است. و از پنجره دیگر به بیرون نگاه می کنند و بی نهایت را می بینند که در تاریکی کشیده شده است، و با حسی متفاوت از خود و جایگاهشان در جهان باز می گردند.

“همه آنها متعهد به پیشبرد دانش فضایی و برداشتن گامهای افزایشی به هر نحوی که می توانند برای خدمه بعدی هستند.”