شورای حقوق بشر می شنود میانمار «از بد به بدتر، به وحشتناک» در حال حرکت است

وی به شورای حقوق بشر در ژنو گفت: «با هر گزارشی هشدار داده‌ام که اگر کشورهای عضو سازمان ملل مسیر خود را در نحوه واکنش جمعی به این بحران تغییر ندهند، مردم میانمار بیشتر از این آسیب خواهند دید». بدتر به بدتر، تا وحشتناک برای تعداد بی شماری از مردم بی گناه در میانمار.

“مخاطرات نمی تواند بالاتر باشد”

آقای اندروز ارزیابی بدی از 1.3 میلیون آواره ارائه کرد. 28000 خانه ویران شده روستاها به خاک سپرده شد. بیش از 13000 کودک کشته شده اند زیرا تعداد مرگ و میر افراد بی گناه به طور قابل توجهی افزایش می یابد. یک بحران غذایی قریب الوقوع؛ و 130000 روهینگیا در اردوگاه‌های اسارت عملا در حالی که دیگران از محرومیت و تبعیض رنج می‌برند که ریشه در عدم شهروندی آنها دارد.

اجازه دهید صادقانه بگویم: مردم میانمار عمیقاً از واکنش جامعه بین‌المللی به این بحران ناامید شده‌اند. آنها از کشورهای عضوی که برای حمایت از این نظامی غیرقانونی و وحشیانه با بودجه، تجارت، سلاح و پوششی از مشروعیت تلاش می کنند، ناامید و خشمگین هستند.

اما آنها همچنین از کشورهایی که از آنها حمایت می کنند، اما در ادامه سخنان خود با عمل حمایت نمی کنند، ناامید شده اند. خطرات نمی توانست بالاتر باشد.»

جرائم جنگی

آقای اندروز ادامه داد که ارتش میانمار روزانه مرتکب جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت از جمله قتل، خشونت جنسی، شکنجه و هدف قرار دادن غیرنظامیان می شود.

و درگیری در سراسر کشور گسترش می یابد زیرا غیرنظامیان به طور فزاینده ای علیه حکومت نظامی سلاح به دست می گیرند.

علاوه بر این، یک فاجعه انسانی در حال آشکار شدن است، زیرا رهبران نظامی مانع ارسال کمک به جمعیت های آواره و جوامعی می شوند که آنها تصور می کنند با نیروهای طرفدار دموکراسی همسو هستند.

او گفت: «تعداد بی شماری از مردم بی گناه بدون دسترسی به غذا، دارو و وسایل زندگی رها شده اند.

پاسخ ناموفق

این کارشناس سازمان ملل متحد با مشاهده اینکه واکنش بین المللی شکست خورده است، گفت که “در درجه اول”، کشورهای عضو باید با قدرت بیشتری حکومت نظامی را از درآمد، سلاح و مشروعیتی که برای حمله به برمه ها و سرکوب آرمان های دموکراتیک آنها نیاز دارد، محروم کنند.

بسیاری در میانمار به این نتیجه رسیده اند که جهان آنها را فراموش کرده است یا به سادگی اهمیتی نمی دهد. آنها از من می پرسند که چرا کشورهای عضو از اتخاذ تدابیری که هم ممکن و هم عملی است، امتناع می ورزند، اقداماتی که می تواند جان تعداد بی شماری را نجات دهد.»

“صادقانه بگویم، من پاسخی ندارم.”

وی با یادآوری اینکه از شورای حقوق بشر به عنوان وجدان سازمان ملل یاد می شود، از اعضای آن درخواست کرد که “سیاست های وضع موجود” را که کار نمی کند تجدید نظر کنند و مسیر جدیدی را برای کشورهای عضو سازمان ملل تعیین کنند تا در کنار و برای آن ها بایستند. برای زندگی، فرزندان و آینده خود می جنگند.