به ویژه، روزولت، که استاد حقوق اساسی در دانشگاه پنسیلوانیا است، می گوید که ما اعلامیه را اشتباه می گیریم. او می نویسد: «اعلامیه استقلال بیانیه ای درباره حقوق بشر به طور انتزاعی نبود. این یک اعلامیه حقوق بشری مشخص نیز نبود.» در عوض، اعلامیه استقلال درباره استقلال بود:
ابتدا منشأ و ماهیت اقتدار سیاسی مشروع را توضیح می دهد. سپس توضیح می دهد که چه زمانی اعمال اقتدار سیاسی مشروع نیست. و سپس تلاش می کند نشان دهد که وضعیت استعمارگران آمریکایی با معیارهایی که شورش را توجیه می کند، مطابقت دارد.
به گفته روزولت، ادعای توماس جفرسون در مورد برابری، تاکید بر نیاز به رفتار برابر تحت قانون یا اعلامیه حقوق افراد برای برخورداری از آزادی و برابری نبود. در عوض، این یک گزارش استاندارد از نظریه قرارداد اجتماعی روشنگری بود که برای استفاده در کشمکش انگلیسی-آمریکایی به کار گرفته شد. روزولت می نویسد: در فلسفه سیاسی اعلامیه، «مردم از حقوق طبیعی برخوردارند، اما فاقد ابزاری برای محافظت از آنها هستند. آنها دولت هایی را برای تأمین این حقوق ایجاد می کنند و اقتدار مشروع دولت از رضایت آنها ناشی می شود. اگر دولت نتواند کار خود را انجام دهد، مردم ممکن است آن را رد کنند و از نو شروع کنند.»
روزولت می نویسد برابری جفرسون «مفهومی دقیق و محدود است». در حالت فرضی طبیعت وجود دارد، نه در دنیای واقعی زندگی سیاسی. افراد ممکن است به طور انتزاعی یکسان شروع کنند، اما زمانی که وارد جامعه می شوند اینطور نمانند.
یک پاسخ واضح به این وجود دارد: پس چی؟ چه فرقی می‌کند که منظور جفرسون چیست، وقتی آنچه اهمیت دارد چیزی است که آمریکایی‌ها بعداً شنیدند؟ همانطور که نوشته شده است، اعلامیه استقلال ممکن است بیانیه برابری جهانی نبوده باشد. اما یکی شد در مبارزات علیه برده داری و سلسله مراتب نژادی، همانطور که فعالان و سیاستمداران از آن برای اهداف خود استفاده کردند.
روزولت استدلال می کند که مشکل این است که گره زدن تعهدات برابری طلبانه مدرن ما به اعلامیه و بنیانگذاری این است که به هیچ وجه بگوییم ارزش های ما می توانند در دنیایی از نابرابری و بی عدالتی عمیق زنده بمانند، حتی رشد کنند: «در پرسش مدرن آمریکایی‌ها برای اینکه بنیانگذاری را یک جنبش عدنی ببینند، برای اینکه بنیانگذاران را الگوهایی ببینند که عمیق‌ترین آرمان‌های ما را بیان کرده‌اند، ما از آنها می‌خواهیم بپذیرند که این آرمان‌ها می‌توانند با برده‌داری، تجاوز جنسی، با بردگی فرزندان خود به دلیل رنگی که دارند همزیستی کنند. پوست آنها.» ما به طور خلاصه می گوییم که عدالت همیشه می تواند منتظر بماند زیرا ما در نهایت به مقصد آرمان های خود خواهیم رسید.
اما اگر اعلامیه نیست، پس چیست؟ از کجا و با چه کسی باید ارزش های خود را ریشه یابی کنیم؟
پاسخ روزولت در جنگ داخلی و بازسازی نهفته است. به هر حال این لینکلن است که اعلامیه را برای «تولد جدید آزادی» در خطاب خود در گتیزبورگ مدعی شد و بیشتر معنای مدرن آن را به آن بخشید. اما برای انجام این کار، او و ایالات متحده باید نظم قدیمی را سرنگون می کردند. روزولت می نویسد: «بسیاری از مردم با پیروی از لینکلن، بازسازی را به عنوان فرآیندی برای تحقق بهتر ایده آل های بنیانگذار، از طریق فرآیند تغییری که در قانون اساسی بنیانگذاران تعیین شده است، می دانند. بهتر است آن را انقلابی بدانیم که بنیانگذار آمریکا را نابود کرد.»
نتایج آن انقلاب – اصلاحیه های 13، 14 و 15 – جامعه آمریکا را متحول کرد. همانطور که فردریک داگلاس در سال 1872 نوشت، آنها قصد داشتند “به هر فردی بدون توجه به نژاد یا رنگ در ایالات متحده آزادی کامل بدهند.”
داگلاس ادامه داد: «برای اینکه این هدف باید اجرا شود و به آن عمل شود، با اعطای حق به کنگره برای اجرای اصلاحات توسط قانون مناسب، قدرت برای آن هدف داده شد.»
