شخص اول زنده ماندن از طوفان مرگبار در نیویورک

من در سال 1998 از گویان مهاجرت کردم و از آن زمان در کوئینز زندگی می کنم. من با شوهرم و دخترم زندگی می کنم. ما یک خانواده کوچک هستیم اما روابط زیادی در نیویورک و نیوجرسی داریم.

جامعه اینجا بسیار متنوع است، از گویان، ترینیدادی ها و بنگالی ها گرفته تا هندی ها، چینی ها و فیلیپینی ها. ما یک گروه بسیار خوشحال از مردم سختکوش هستیم. ما باغ می‌کاریم، بچه‌هایمان را به کالج می‌فرستیم و همه کارها را انجام می‌دهیم تا به جامعه برگردانیم.

وقت رفتن است

در 1 سپتامبر، زمانی که آیدا ضربه خورد، من از خانه کار می کردم. برای دریافت هشدار، تلویزیون را روشن کردم. معلوم بود که طوفانی در راه است. روی رادار تمرکز کردم و طوفان را روی نقشه دنبال کردم. به نظر می رسید که از شمال شرقی می آمد. وقتی دیدم چقدر قرمز است، می دانستم که قطعاً روی ما تأثیر می گذارد.

در سال گذشته برخی بهبودها در فاضلاب طوفانی بلوک ما انجام شده بود، بنابراین من امیدوار بودم که تأثیرات آن را خیلی سخت احساس نکنیم. اما با نزدیک شدن به بعد از ظهر دیدم چند ساعت باران پیش بینی می کنند. من خیلی نگران شدم و به همسایه ها هشدار دادم که خیلی مراقب باشند.

معمولاً اگر نشانه ای از سیل وجود داشته باشد از خانه خارج می شوم زیرا از این موقعیت دچار حملات پانیک می شوم. بنابراین، چمدانی را بستم و به آنها گفتم بیایید برویم. شوهر و دخترم ابتدا می‌خواستند بمانند و بنابراین شوهرم مرا نزد همسرم که در زمین‌های بلندتر درست پایین بلوک زندگی می‌کنند، رها کرد.

به هر دوی آنها زنگ زدم و حوالی ساعت 10 شب به آنها گفتم که باید خانه را ترک کنند. درست بعد از اینکه با آنها تماس گرفتم، سوراخ فاضلاب درست جلوی خانه من پاره شد. آنها به سختی از پس آن برآمدند و به سمت خواهر شوهرم رفتند.

آنها در عرض چند ثانیه جان خود را از دست دادند

ما در گوشه یک تقاطع زندگی می کنیم و آب هر طرف را پر کرد و چهار جهت رفت. داشتم زنگ می زدم تا مطمئن شوم همه در امان هستند که به من گفتند یک نفر گم شده است.

در نهایت متوجه شدم مادر و پسرش که همسایه من بودند هر دو غرق شدند و در زیرزمین مرده بودند.

حرفی برای گفتن دردی که این محله از آن زمان تا کنون کشیده است را ندارم. من هر روز اون بچه رو میبینم او بسیار جوان و پر جنب و جوش بود، و همچنین مادر.

آنها در عرض چند ثانیه جان خود را از دست دادند. حتی غواصان هم تلاش کردند تا آنها را بیرون بیاورند، اما فایده ای نداشت.

“ما می ترسیم و می ترسیم”

این خانه ها نباید اینجا، در این منطقه کم ارتفاع می بود. ما برای مدت بسیار بسیار طولانی زنگ خطر را به صدا در آورده ایم.

من امیدوارم که در شهر نیویورک، همه آگاهانه به آنچه آب و هوا انجام می دهد توجه کنند، بنابراین هیچ زندگی دیگری به طور بی معنی از دست نمی رود. با حجم بارشی که شاهد آن هستیم و تعداد طوفانی که برای تابستان پیش رو پیش بینی می شود، ما هراسان و ترسیده ایم.

نمیدونم چیکار کنم چون پایه خونه من هنوز درست نشده چون خیلی گرونه.

به نظر می رسد که این منطقه برای مسکن مسکونی بسیار کم است. مهندسان آژانس تاب آوری آب و هوا در شهر نیویورک با ما کار کردند و پیشنهاد آزمایشی برای بلند کردن خانه ها کردند. گزینه های مختلفی وجود دارد، اما گزینه این است که در اینجا به همان شکلی که هست نمانید.

همه در بلوک ما در ترس دائمی زندگی می کنند. وقتی در رادار باران می بینم می خواهم فرار کنم. چمدان را بسته ام تا بتوانم آنجا را ترک کنم.

آیدا تجربه ای است که باید از آن درس بگیریم و اجازه ندهیم دوباره تکرار شود. تغییرات آب و هوایی وجود خواهد داشت. تغییرات دائماً اتفاق خواهند افتاد و ما باید خودمان را برای آنها تجهیز کنیم.

من می خواهم بدانم آینده این جامعه چگونه خواهد بود. قرار است چه اتفاقی بیفتد؟ آیا برای افراد بعدی که می آیند و اینجا زندگی می کنند، بنشینم و نگران باشم؟ من جامعه ای امن تر برای همه، برای تمام آمریکا، برای هر جامعه می خواهم.»